Reinkarnacja to koncepcja, według której dusza po śmierci ciała może odrodzić się jako inny fizyczny byt. Pogląd ten pojawia się w różnych religiach na całym świecie. W antycznej Grecji wierzono w istnienie poszczególnych cyklów życia. Obecność na ziemi miała być zaledwie jednym z etapów. Natomiast w starożytnym Egipcie dokładano wszelkich starań, aby umożliwić duszy zmarłego opuszczenie ciała i odrodzenie się na nowo. Reinkarnacja jest także kluczową częścią hinduizmu i buddyzmu.
W wyznaniach hinduskich odrodzenie się duszy jest bardzo rozwiniętą koncepcją. Hinduiści wierzą w cykl żyć i śmierci, trwający do czasu całkowitego zjednoczenia z Brahmanem – najwyższym i najdoskonalszym bytem. Kolejne wcielenia nie są zależne od wyznawców, a decyduje o nim karma duszy, którą poprawić można za pomocą dobrych uczynków. Ponowne reinkarnacje zakończyć mogą się dopiero po pełnym oczyszczeniu karmy, co pozwoli na pojęcie miłości Duszy Najwyższej.
Buddyzm odrzuca pogląd istnienia duszy jako indywidualnej jednostki. Koncepcja ta nazywana jest anatmanem i wywodzi się z wiary w pięć skupisk wykładanych przez Buddę. Nauki głoszą, że dopiero kiedy człowiek dostrzeże prawdę, wyrzekłszy się fizycznego, iluzorycznego „ja”, jego wewnętrzne cierpienie ustanie i przestanie on zadawać ból innym. Buddyzm dopuszcza jednak koncepcję kontinuum, czyli odradzania się po śmierci ciała. Na kolejne wcielenie wpływ ma karma – kierowanie się w życiu dobrocią i naukami Buddy.
Kanadyjski psychiatra i parapsycholog Ian Stevenson opublikował ponad trzysta prac, poruszających kwestię niewyjaśnionych przypadków, mających być dowodami na reinkarnację. W swojej książce „Dwadzieścia przypadków wskazujących na reinkarnację” opisuje sprawy osób, rzekomo pamiętających swoje poprzednie wcielenia. Koncepcja ma wielu krytyków, jednak zdaniem badaczy pokroju Stevensona nie istnieje naukowe wytłumaczenie wiedzy o miejscach, wydarzeniach i ludziach, posiadanej przez dzieci, mające być reinkarnacjami.
Jednym z przypadków dzieci opowiadających o poprzednim życiu jest Warnasiri Adikari, urodzony 9 listopada 1957 roku. Chłopiec w wieku 4 lat zaczął mówić rodzicom o swoim niegdysiejszym wcieleniu. Jego sytuacją zainteresował się profesor Stevenson, opisując ją później w swojej książce. Chłopiec opowiedział mu o wiosce Kimbulgoda, w której miał mieszkać. Jego rodzice twierdzili, że nigdy wcześniej tam nie byli, położonej dziesięć kilometrów od ich miejsca zamieszkania. Zabrany na miejsce Warnasiri miał rozpoznać swoją matkę. Kobieta nazywała się Ranaweera i faktycznie – pewien czas temu jej syn Anandy zmarł.
W 1980 roku jako rodzaj psychoterapii popularna stała się hipnoza. Metoda ta zaistniała później jako sposób badań nad przypadkami reinkarnacji. W 1993 roku zafascynowana tematem Jenny Cockell opisała przypadek kobiety, która po transie przypomniała sobie swoje w poprzednie życie. Miała nazywać się Mary, mieszkać w Irlandii i umrzeć w 1939 roku. Podobno rozpoznała swoich dwóch synów i nazwała ich po imieniu.
Wspomnienia odtajnione za pomocą hipnozy tłumaczy się kryptoamnezją. Jest to pamięć ukryta, która pozostaje głęboko schowana w zakątkach ludzkiego umysłu. To dlatego możliwe jest posiadanie wiedzy na jakiś temat lub przypominanie sobie poszczególnych informacji bez ich konkretnego tła. Jest to jedna z hipotez mających wyjaśnić wspomnienia dotyczące reinkarnacji. Nie można jednak wytłumaczyć nią przypadków dzieci, opowiadających o swoich poprzednich wcieleniach, zanim w ogóle nauczą się czytać.
Temat reinkarnacji jest z pewnością jedną z wielkich zagadek. Ludzie od zawsze pragnęli wierzyć, że życie nie kończy się tak szybko. Symbolem reinkarnacji jest feniks – legendarny ptak, potrafiący odrodzić się z popiołów. Koncepcja odrodzenia duszy ludzkiej do dziś wzbudza fascynację i jest inspiracją do snucia opowieści.
